Afgelopen vrijdag heb ik de tweedaagse training @cancer.talk - training bij ziekte en verlies afgerond. Deze training helpt om moeilijke gesprekken over ernstige ziekte en verlies van gezondheid, te voeren met kinderen en gezinnen. Naast de theorie, ook verschillende praktische tools, materialen en werkvormen meegekregen om dit op een zorgzame en doordachte manier aan te pakken. Een mooie methodiek, om op een laagdrempelige manier contact te maken met de ander. Mooi om deze methode nu ook in te kunnen zetten tijdens de coaching van kinderen en hun gezinnen. Het waren twee intensieve, mooie dagen. Een fijne groep medecursisten en professionele begeleiding van @praktijkcarolinemuller en @praktijkmarjoandringa . Veel geleerd en gedeeld met elkaar! Ook weer zo’n waardevolle aanvulling in m’n praktijk! @veerkrachtbijkanker

Als begeleider van gezinnen die geraakt zijn door kanker, spreek ik veel ouders tijdens de meest kwetsbare momenten van hun leven. De bijzondere gesprekken leren mij veel over veerkracht, liefde en de kracht van openheid. Toch zijn er ook momenten die me altijd diep blijven raken, omdat ze me herinneren aan hoe kostbaar tijd is. Laatst begeleidde ik een gezin waar het ziekteverloop sneller ging dan verwacht. Ouders hadden het moeilijk om hun kinderen bij het proces te betrekken. “Ze zijn nog zo jong,” zei de moeder. “We willen ze beschermen.” Maar beschermen betekent niet altijd niets zeggen. Het betekent soms juist het gesprek aangaan, hoe moeilijk dat ook is. Ik zei tegen hen: "Wacht niet te lang om je verhaal te delen. Laat je kinderen weten wat er speelt. Jullie woorden als ouders, die zijn onvervangbaar." Samen vonden ze een manier om hun kinderen mee te nemen in wat er gebeurde. Ze spraken over herinneringen, dromen, en vooral over liefde. Het werd een moment van verbinding en he

De stilte in de gangen is bijna tastbaar. Waar normaal het geluid van lachende kinderen en enthousiaste stemmen de ruimte vult, hangt nu een zware stilte. Een lege stoel in het klaslokaal herinnert iedereen aan het onvoorstelbare verlies. Als een leerling of collega overlijdt, raakt dat een hele school. Het verdriet is voelbaar in iedere hoek, en iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om. Sommigen zoeken steun bij elkaar, anderen trekken zich juist terug. In zulke momenten is het belangrijk om ruimte te geven aan emoties, aan verhalen, aan stilte. Samen stilstaan bij wat er is gebeurd, helpt om betekenis te geven aan het verlies en om elkaar vast te houden in een tijd waarin alles wankel voelt. Ook hier geldt: het gaat niet om perfecte woorden of antwoorden. Het gaat om er zijn. Hoe ga jij om met rouw in een schoolomgeving?

Het is 1400 en ik sluit mijn praktijk. De ochtend stond vol met intake en telefoongesprekken. De kerstdagen waren voor de 1 een warm bad en voor de ander een groot pijnlijk gemis of juist een pauze knop in hectische periode. Ik loop naar de auto op weg naar gezin waarin de dochter midden in chemokuur zit. Zet de verwarming snel aan, want wat is het koud. Tijdens de half uur durende rit sluit ik de andere gesprekken in mijn hoofd af en richt al mijn aandacht op dit gezin. Hoe zijn ze kerstdagen doorgekomen? Hoe gaat het met iedereen? Waar is nu behoefte aan? Al contact met ziekenhuis, school of werk gehad? En vooral luisteren, meebewegen en iedereen in het gezin horen en zien. Als ik aanbel hoor ik mijn assistent Max al naar de deur rennen. We begroeten elkaar uitbundig. Aai hem over zijn kop en lopen samen naar binnen. Tijdens mijn gesprek met het gezin troost hij haar broertje door de tranen weg te likken, legt hij zijn kop op schoot van vader ter geruststelling, houdt rekening met de